cze 23 2018
Naczynia połączone- rodzina dusz. Czy dusza jest zamkniętą całością? Reinkarnacja w jednym ciele na poziomie wydarzeń
Wielokrotnie starałam się już pisać o tym jak funkcjonuje z mego punktu widzenia wszechświat, w wersji mikro i makro, i jak nie da się oddzielić siebie od reszty stworzenia. Nikt nie funkcjonuje sam i nie ma jakiejś granicy, drzwi które możemy sobie zatrzasnąć i stwierdzić, że teraz już mnie reszta nie dotyczy. Można nie chcieć widzieć siebie jako naczynie krwionośne połączone z całym krwiobiegiem, co nie zmienia faktu, że się nim jest. Kontynuuj czytanie »
Odbieramy własne doświadczenia poprzez pryzmat wewnętrznych programów, kodów, wartości moralnych, etyki, tego co uważamy za dobre a co złe. Każdy z nas ma taki mini świat wartości a w nim poukładane na kategorie i podkategorie półeczki z różnymi doświadczeniami zaszufladkowanymi jako bardzo złe, okrutne, nie należy, albo dobre, właściwe itp. Jeśli czuję się nieszczęśliwa w obecnym teraz to muszę sobie zadać pytanie co z moim programem filtrem, z moi odbiorem rzeczywistości jest nie tak. 
Bez miłości nie ma szans na widzenie rzeczy takimi jakimi są, przejrzenie ich historii od przyczyny, początku do teraz i zrozumienia tego teraz, jego obecnego wyglądu i po co się coś dzieje. Gdy choroba jest lekarstwem dla duszy albo ukrytym błogosławieństwem, gdy cierpienie jest wyzwoleniem z wieloletniej niewoli i gdy zło jest ukrytym dobrem.
Najpiękniej jest jednak gdy umie się dostrzec Boga we wszystkim co jest, uniwersalność i możliwości każdej ścieżki… Osobiście dobrze czuję się nie określając się w żadnym ostatecznym schemacie, systemie wyznaniowym, lubię badając różne drogi i ścieżki , uwielbiam dni spędzone z gorącą kawą nad hinduskimi pismami, a zaraz potem z przyjaciółkami pielgrzymki do Matki Boskiej do Lichenia… Lubię medytować, po swojemu :), lubię kontemplować Boga, lubię szukać różnych sposobów na jakie ludzie na przestrzeni czasu kontaktowali się z Bogiem i znajdowali swoje sposoby na identyfikowanie się z Nim. Lubię odnajdywać pojęcie guru, mistrza przewodnika w różnych religiach i kultach…. Awatarów, zwycięzców nad ziemskim ja było wielu, świętych, wspaniałych dusz było wiele i każdy w sercu wybiera sobie swojego mistrza, nieważne czy inni mu na to pozwolą czy nie, bo to nie wyznawcy, uczniowie maja się zgodzić na przyjęcie nowego ucznia ale nauczyciel decyduje kogo chce przyjąć. Najszerzej i najbliżej jest nam dostrzec tę ideę na Zachodzie poprzez Jezusa…. Ale również Krisznę, Buddę, niezliczonych świętych, tudzież joginów, swamich, nauczycieli duchowych, którzy pojawiali się na przestrzeni lat, dziejów ludzkości. Nic nowego nie zostało powiedziane, ale wciąż na nowo odkrywana jest jedna Prawda, i przez stulecia wciąż zaskakuje i zachwyca ludzi, którzy odkrywają, odłupują w sobie stare skamieniałości przekonań, które nijak nie maja się do rzeczywistości prawdziwej, za którą dusza tęskni i przynagla wciąż na nowo do szukania… 
Najprościej chyba jest Rozwalić to co się już na kreowało wspólnie poprzez odcinanie się od drugiej osoby przez obrażenie się, kłótnię. Wszelkie naburmuszenie się, uraza, żal, skryta pretensja blokuje wspólny zamysł i kreację zdarzeń. Nasze lęki, niechęć do człowieka, z którym budujemy coś razem, strach przed wspólną przyszłością lub jej wynikiem też zatrzymuje to co uruchamiamy jako przyciąganie konkretnej realizacji. 
Nie zawsze człowiek jest tym co reprezentuje… Każda idea może być zniekształcona przez błędną interpretację i wnosić swoje odmienne subtelne wrażenia, odczucia tematu, które nieraz powodują, że zbaczamy z drogi. Dlatego nie zawsze warto oceniać utożsamiać to co zmienne, i ulega wpływom oraz poddaje się kształtowaniu, formowaniu w skutek czasu i jego perypetii z Prawdą. Prawda i jej odczucie jest ponad czasowe i niezmienne jak dekalog, jak prawda serca, i pochodzenie duszy. Dziś tak łatwo pogubić się w gąszczu prawd, nowych prawd, rewelacji, idei, bądź starych krętych dróg, które narosły na tym co oryginalnie, co miało być prostą ścieżką do celu. Jakże niestety często mechanizm strachu działa tutaj przed mechanizmem miłości, jak często robimy lub zachowujemy się na wszelkie wypadek żeby nie zasłużyć na karę, gdyby np. tak na wszelki wypadek piekło istniało. Szybciej działamy z motywacji strachu niż miłości, tym samym utrudniając sobie zobaczenie tej prostszej oryginalnej ścieżki, która była na początku wszechświata. 
Pierwszy warunek proszenia to bądź gotowy na przyjęcie tego o co prosisz, inaczej na nic cała kreacja. Nieraz wydaje się nam, że jesteśmy bardziej niż gotowi na zmiany w naszym życiu, że marazm, lub sytuacja w której tkwimy od lat tak nas już zmęczyła, pozbawiła sił do walki i nadziei, że dalibyśmy wszystko choć za cień odmiany losu…że bez wahania wskoczylibyśmy przez lekko uchylone drzwi do innego świata. Tymczasem rzeczywistość może zaskakiwać, my sami możemy zaskoczyć siebie gdy przychodzi nam naprawdę zmierzyć się z tym o co prosiliśmy w głębi duszy przez miesiące a nieraz lata.