sie 30 2016
Samoakceptacja – klucz do Bramy Życia
Jeśli ktoś nam wierzy, w nasze wizje- sposób patrzenia i widzenia, to i my zaczynamy wierzyć sobie samym, swojej intuicji, przeczuciu, swojej prawdzie, temu co w duszy gra… Gdy ktoś nam uwierzy, czyli potwierdzi to co z początku wydaje się szalone, bo tak bardzo zaprzecza ogólnym standardom świata, schematom ludzkim, wówczas pomaga nam wyrwać się ze szklanej pułapki, i przekraczać swoje progi, pozwala nam wyzwolić się by przekraczać swoje ograniczenia. Czasem jedna osoba-pozornie mało istotna, obca na naszej drodze, potrafi odmienić cały nasz układ świata, stosunek do samego siebie i pokazać nam, że jesteśmy Wartościowi. Kontynuuj czytanie »
Szanowanie siebie samego, godność osobista- to umiera w nas na rzecz sukcesu w oczach świata… Sukcesem jest też ‘posiadanie’ drugiego człowieka… bo tak widzimy dziś nieraz związki jako posiadanie kogoś. A gdy nie posiadamy nikogo to jest nam wstyd przed otoczeniem, jakbyśmy byli biedniejsi o ważny element inwentarza… 
Wszystko czemuś służy, wszystko jest po coś i ma swoją głęboką mądrość ukrytą w wydarzeniach, z pozoru nic nieznaczących słowach lub spotkaniach. To co z perspektywy czasu mogło wydawać się stratą czasu lub marnotrawstwem w gruncie rzeczy było pomostem do nowego ciebie, lepszego życia, większego zrozumienia, do stworzenia ciebie na nowo. 
Co innego czytać, poznawać a co innego podążać drogą… droga zatłoczoną, gdzie mijamy się z innymi, przenikamy i oddziałujemy na siebie, odbijamy jak w lustrze drugiego człowieka… Już teraz rozumiem opcje pustelników- jak sobie nie radzisz ze światem i boisz, że pokona ciebie a nie ty go to lepiej usunąć się na bok dopóki nie będziesz silny na tyle by iść miedzy różnorodne teorie świata i nadal widzieć swoją… Z drugiej strony pomyślcie jaką odwagę mamy, ty i ja, każdy z nas że zdecydowaliśmy się przyjść tutaj, w te warunki, gdzie prawda jest tak zawoalowana…uff trudny jest ten świat… Walczymy o czystość widzenia w sobie, czystość istnienia naszego, bo tylko to gwarantuje przemianę świata, jak wewnątrz tak na zewnątrz, żaden projektor sam z siebie nie wyświetli treści-to my jesteśmy projektorami naszego świata. Z drugiej strony codzienne życie to nie spacer po parku hihi, raczej po dżungli. Każde nowe pokolenie powinno mieć jaśniejsze powietrze do widzenia- w teorii…po to tu jesteśmy by powoli wydeptywać tą ścieżkę sobie, innym, czyli znów sobie. 
Ostatnie podróże z ideami wschodu, przemyślenia w temacie zwiększania wolności osobistej i ten ucisk charakterystyczny w klatce, duszenia się w świecie konwenansów, przygniatających struktur i obyczajów zmusiły mnie jak zwykle do refleksji. W wyniku wewnętrznych wędrówek po świecie myśli i uczuć powstało takie oto przesłanie dla umęczonej duszy… 
Z Duchowego punktu widzenia wszystkie drogi prowadzą do Rzymu, czyli uwaga żeby nie przegiąć z ‘wszystko jest zawsze dobrze’… 
Idziesz w letni słoneczny dzień, chmurki na błękitnym Niebie delikatnie popycha wiatr, który łagodzi ciepło dnia, daje ukojenie… czujesz się lekko, świeżo. Twoja dusza wypoczywa, oddycha pełnią, swobodą, bezpieczeństwem. Wiesz, że możesz być wszędzie, w każdym miejscu, które dla ciebie jest poczuciem esencji Życia i Miłości, Domem… 
Jakże miło by było usłyszeć zdanie- jesteś wybrańcem, twoim przeznaczeniem jest to i to-masz wyjątkowy dar by spełnić się w tym zadaniu, to twoja ścieżka… Mam wrażenie, że po części każdy z nas o usłyszeniu takich słów właśnie w jakimś sensie marzy, poczuciu, że coś jest jego przeznaczeniem i usłyszeniu że idzie właśnie tą jedną najlepsza dla siebie drogą i że to jest to co właśnie powinien robić… Bardzo nam pomaga myśl, że jakiś scenariusz gdzieś jest dla nas zapisany…i że możemy go odkryć 
Ostatnio sporo książek przewinęło się przez moje ręce i zakotłowało w moim systemie wartości, we wnioskach i życiu. Rzeczywiście nic czego dotykamy, na co się otwieramy nie pozostaje bez odzewu w naszej duszy i energii, na wszystko świadomie bądź nie świadomie odpowiadamy, wpuszczamy lub nie…kwestia tylko na ile uchylamy drzwi do siebie i przyjmujemy do środka, uznając to za prawdziwe dla nas. 
Ostatnio zobaczyłam jak to się dzieje, że ludzie, zdarzenia pozornie od nas odcięte, trzymane na dystans-przynajmniej w naszym przeświadczeniu, przenikają do naszego świata, życia i wpływają na nas…. Czasem wydaje się nam, że jesteśmy tutaj zamknięci, odizolowani, że możemy tak po prostu zamknąć drzwi do siebie i nie wpuścić tego co się nam nie podoba, osób z którymi nie chcemy mieć do czynienia. I do pewnego stopnia zapewne jest to prawdą…ale jak się okazuje nie każdą drogę da się zamknąć, a nawet jeśli się da, to często niestety wiąże się to z utraceniem tego co chcemy by było w naszym życiu nadal. I tu właśnie tkwi dylemat.