cze 02 2016
Wytrychem do środka…czyli parę słów o światach sennych i nie tylko
Ostatnio zobaczyłam jak to się dzieje, że ludzie, zdarzenia pozornie od nas odcięte, trzymane na dystans-przynajmniej w naszym przeświadczeniu, przenikają do naszego świata, życia i wpływają na nas…. Czasem wydaje się nam, że jesteśmy tutaj zamknięci, odizolowani, że możemy tak po prostu zamknąć drzwi do siebie i nie wpuścić tego co się nam nie podoba, osób z którymi nie chcemy mieć do czynienia. I do pewnego stopnia zapewne jest to prawdą…ale jak się okazuje nie każdą drogę da się zamknąć, a nawet jeśli się da, to często niestety wiąże się to z utraceniem tego co chcemy by było w naszym życiu nadal. I tu właśnie tkwi dylemat. Kontynuuj czytanie »
Od czego zależy rezultat, wynik końcowy mego marzenia, snu?Przede wszystkim od tego co bardziej przeważa w naszych celach-chciejstwie. Co uważam za najważniejsze, to przyciągnę, taki efekt powstanie jako składowa moich priorytetów…np. chcę dom z ogrodem i dużą działką w centrum…ale w centrum działki są małe z reguły (plus, że na małą mnie stać- minus, że jest mała i blisko sąsiedzi)… Zatem w zależności od tego co bardziej chcę, potrzebuję, lub myślę, że potrzebuję to się nam kreuje. 
Co jest bardziej rzeczywiste i na jak długo? Czy to co tu, namacalne, w dotyku odczuwalne czy to co trwa gdy materia w proch się przemienia i do źródła powraca? Czepiamy się kurczowo tego co nam tutaj ‘służy’ i czynimy z tego rzeczywistość ostateczną zamiast środek do celu. Rzadko udaje się nam w umyśle podtrzymać myśl, że ciało to tylko wehikuł, którym tutaj w sumie na bardzo krótko podróżujemy. 
Zwątpienie i rozpacz, jak często w nie popadamy nie zdając sobie sprawy, że to one są podstępnym wrogiem, z którym walczymy tutaj o wyższą stawkę niż możemy przypuszczać. Mamy tendencje bagatelizować dziś tzw. depresje i łykać tabletki cudownie uzdrawiające tzw. zaburzenia psychiczne, stany lękowe, depresyjne, zły humor, nerwice, et cetera. Rzadko jednak dziś potrafimy spojrzeć na rozpacz jak na pułapkę, w którą wpada dusza, jak na sidła zastawione przez bezwzględnego kłusownika na zwierzynę… 
Czy zastanawiałeś się kiedyś jak bardzo żyjesz programami, schematami, wzorcami, które określają w dużej mierze ciasno twój świat malując jego granice, zasady, a na ile pozwalasz sobie przekraczać od czasu do czasu te granice, i marzyć poza nie….? Ostatnio usłyszałam zdanie, które wybiło mnie z moich mocno utwierdzonych schematów i cisnęło moją zaskoczoną świadomością o ścianę :). 
I znów wracam do tematu pokory, czyli naszej ‘pomocy’ naukowej w szkole życia. Zawsze gdy robi się trudno, a ciężar w życiu zaczyna nas nieznośnie przygniatać, nasze kolana się uginają a plecy pochylają ku Ziemi- i to jest właśnie oznaką pokory, której na co dzień nam brakuje, dostrzegamy że może coś nasze małe ja przerasta…. Gdybyśmy potrafili sami uczciwie przed sobą przyznawać się do pomyłek, do braku wyczucia, taktu, do tzw. nie pomyślenia, do egoizmu, do nieświadomości spraw, wówczas uniknęlibyśmy wielu trudnych doświadczeń, a nasze przerabianie problemów, byłoby dużo szybsze-jak skoki przez płotki w maratonie… I rozwój duchowy odbywałby się nie na poziomie bólu fizycznego, lecz wyżej, w warstwach subtelniejszych, poprzez nasze przewartościowywanie w środku, poprzez uczciwą ocenę siebie, pilnowanie własnych myśli, odczuć, i swego odbicia w innych. 
Nic jeszcze nie jest przesądzone. To znaczy, że jest możliwość wpłynięcia na wynik, w którą stronę potoczy się przysłowiowe jajko… A więc, nie nalegajcie na zobaczenie konkretnej drogi, bo poprzez to naleganie żeby już teraz, na dziś zobaczyć wynik przeszkadzacie w realizacji doskonalszej drogi, w ujawnieniu się cudu, w pracy energetycznej, w ważeniu losu, w działaniu łaski… Dlaczego? Bo na dziś zobaczycie tyle na ile byliście wstanie uwierzyć-dać z siebie, poświęcić… Pytajcie raczej co zrobić by człowiek się naprawił, by uzdrowić sytuację, módlcie się za człowieka by był wstanie podjąć właściwą decyzję (najlepszą dla niego z punktu widzenia duszy), by dał radę i miał odwagę wybrnąć z tego w co się zaplątał, by miał odwagę postąpić uczciwie, itp. 
Ten artykuł budził się we mnie wolno do życia od kilku tygodni, szukałam sposobu na wytłumaczenie wam, sobie, ludziom pogrążonym w różnych uwikłanych relacjach, dlaczego tak trudno nam pozostać w jednym związku przez całe życie. Jakiej wiedzy, postawy duchowej nam brakuje? Czego szukamy w każdej nowej relacji? Czy jest ten jeden jedyny? A co jeśli go nie rozpoznam, nie spotkam? 
Jak komunikujesz się z innymi? Poprzez jakie wzorce, lęki? Czy są to wzorce pozytywne czy negatywne? Czy podchodząc do człowieka przyjmujesz z góry określoną postawę, założenie, np. obrona, atak, czy podejrzewasz, że każdy może mieć złe zamiary lub ukryte motywy względem ciebie? Wielu ludzi myli tutaj pojęcie asertywności, które nie oznacza postawy ani obronnej z lęku, ani ataku w ramach spodziewanego ataku z drugiej strony, lecz utrzymanie tego co stanowi ciebie-twoje zasady, prawa, wartości, bez naruszania lub naginania ich pod czyjąś modłę. 
Ten artykuł zawdzięczam w dużej mierze mojej przyjaciółce, hihi i burzy mózgów jaką razem zrobiłyśmy w tym temacie… Kluczem do zrozumienia tego artykułu i zobaczenia czym są pieniądze w waszym życiu, dlaczego są, lub ich brak, i jak mogą przychodzić lub dlaczego odchodzić są pytaniami, które będę tu stawiać, a nad którymi zapewniam warto posiedzieć chwilkę ze sobą i pomyśleć, po odpowiadać sobie samemu uczciwie…. Spokojnie nikt nie usłyszy odpowiedzi poza wami- a wnioski wiele wam powiedzą o was i o tym dlaczego cierpimy czasem braki lub czemu coś przychodzi niekiedy jako bonus albo dlaczego pieniądze np. całe życie przelatują mi przez ręce.