Lut 15 2018
Co blokuje kreator zdarzeń i rozbija nasze budowle-plany jak tarotową Wieżę Boga?
Najprościej chyba jest Rozwalić to co się już na kreowało wspólnie poprzez odcinanie się od drugiej osoby przez obrażenie się, kłótnię. Wszelkie naburmuszenie się, uraza, żal, skryta pretensja blokuje wspólny zamysł i kreację zdarzeń. Nasze lęki, niechęć do człowieka, z którym budujemy coś razem, strach przed wspólną przyszłością lub jej wynikiem też zatrzymuje to co uruchamiamy jako przyciąganie konkretnej realizacji. Kontynuuj czytanie »
Nie zawsze człowiek jest tym co reprezentuje… Każda idea może być zniekształcona przez błędną interpretację i wnosić swoje odmienne subtelne wrażenia, odczucia tematu, które nieraz powodują, że zbaczamy z drogi. Dlatego nie zawsze warto oceniać utożsamiać to co zmienne, i ulega wpływom oraz poddaje się kształtowaniu, formowaniu w skutek czasu i jego perypetii z Prawdą. Prawda i jej odczucie jest ponad czasowe i niezmienne jak dekalog, jak prawda serca, i pochodzenie duszy. Dziś tak łatwo pogubić się w gąszczu prawd, nowych prawd, rewelacji, idei, bądź starych krętych dróg, które narosły na tym co oryginalnie, co miało być prostą ścieżką do celu. Jakże niestety często mechanizm strachu działa tutaj przed mechanizmem miłości, jak często robimy lub zachowujemy się na wszelkie wypadek żeby nie zasłużyć na karę, gdyby np. tak na wszelki wypadek piekło istniało. Szybciej działamy z motywacji strachu niż miłości, tym samym utrudniając sobie zobaczenie tej prostszej oryginalnej ścieżki, która była na początku wszechświata. 
Pierwszy warunek proszenia to bądź gotowy na przyjęcie tego o co prosisz, inaczej na nic cała kreacja. Nieraz wydaje się nam, że jesteśmy bardziej niż gotowi na zmiany w naszym życiu, że marazm, lub sytuacja w której tkwimy od lat tak nas już zmęczyła, pozbawiła sił do walki i nadziei, że dalibyśmy wszystko choć za cień odmiany losu…że bez wahania wskoczylibyśmy przez lekko uchylone drzwi do innego świata. Tymczasem rzeczywistość może zaskakiwać, my sami możemy zaskoczyć siebie gdy przychodzi nam naprawdę zmierzyć się z tym o co prosiliśmy w głębi duszy przez miesiące a nieraz lata. 
Tożsamość, silni w duchu ale pozornie słabi w oczach świata ze względu na swoją odmienność… Siła dziś ma inny wymiar i nie jest tym czym mogłoby się zdawać…Co dziś znaczy umieć pozostać sobą pomimo trudnych czasów? To co zawsze gdy świat próbował naginać wiarę, nadzieję i miłość pod swoje krzywe wytyczne i sztuczne światła, które duszy nie ogrzeją pomimo olbrzymich reflektorów. Silni w duchu to nie ci co potrafią załatwić ci miejsce w pierwszym rzędzie i luksusy tego świata, ulgi w urzędach, ale ci co potrafią wyjednać ci przebaczenie, ci co potrafią wyrównać drogę, po której idzie twoja dusza… I rzadko stoją oni w pierwszym rzędzie i mieszkają w pałacach, chyba że mowa o pałacach duszy… 
Kochani ten tekst jest wyjątkowy, nie jest dla każdego… Jednych może irytować, innym przeszkadzać a jeszcze innych drażnić, ale szczególnie jest dla tych, którzy chcą dostroić się do przekazu, wibracji, i otworzyć w sobie pewne drzwi do wymiaru bez wymiarów, do przestrzeni serca, która jest portalem bezpośrednim do wyższego istnienia w sobie i poprzez siebie… Do twego wyższego Ja…do twego Nieba, którego klucz ty masz… A ja pragnę podzielić się z Tobą swoim doświadczeniem szukania klucza w sobie. Tego tekstu nie należy czytać analizując i przedzierając się myślami…lecz wibracją serca, duszy. Jeśli komuś przyda się ten przekaz by zobaczyć i otworzyć pewne struny w sobie to znaczy, że spełnił on swoją funkcję… Pozdrawiam serdecznie wszystkich szukających kluczy do swego Nieba. 
Znajdź ‚czas’ by uwolnić swoją duszę, ten obrazek, tak też zatytułowany, który niedawno znalazłam, idealnie odzwierciedla sedno mego tekstu, który powstał pod wpływem inspiracji z moich kontaktów z ludźmi na co dzień…i obserwacji wydarzeń z jakimi borykają się w swoim życiu.
BHP dzisiejszych czasów…czyli zasady bezpieczeństwa można by rzec dla poruszających, czujących dobrze przestrzenie, wymiary wokół siebie…a w zasadzie dla wszystkich- bo każdy jest wielowymiarowy, tyle że nie każdy wnika, dochodzi skąd coś się u niego akurat wzięło, co się przyczepiło, i jak wpływa na jakość jego życia, codzienność. 
Dużo się działo ostatnimi czasy i wiele informacji jeszcze się przerabia we mnie. Czasem jest tak, że doświadczamy siebie w nowej wersji a zamęt jaki się przy tym tworzy ciska nas w wir tak wielki, że przez jakiś czas kręcimy się jak listki porwane przez wicher namiętności i skłębionych emocji…dopóki nie ustali się na ile i na jakim etapie siebie jesteśmy… 
Przejrzeć rzeczy do ich źródła – to dotarcie do przyczyny cierpienia, do źródła deformacji prawdy, do przyczyny zniekształcenia. Ten kto potrafi przejrzeć rzeczy do ich źródła, jak powiedział pewien mędrzec, potrafi uzdrawiać, czyli przywracać doskonałość… Likwidując przyczynę dysharmonii, fałszywy obraz- niedoskonałość, usuwamy następstwo- deformację rzeczywistości doskonałej, pierwowzoru… Deformacja przybiera różne formy, zniekształcenia, które my nazywamy jednostkami chorobowymi. 
