sty 13 2016

Nasza własna prawda a siły nacisku z zewnątrz. Inne byty, cywilizacje.

Conversations-With-Punx-by-Bianca-Valentino-Faith-+-Truth-issuesKażda potrzeba posiadania wzoru, tego by iść po czyiś krokach ma swoje plusy i minusy. Żyjemy w świecie namacalności- potrzeba nam wizerunku, namacalności, obrazu, potwierdzenia i jakże często podtrzymania w drodze.
Nasz świat to świat dobra i zła, świat przeciwieństw, ida i pingala, ying i yang, świat przeplatania się plusów i minusów, energii męskiej i żeńskiej, można by tak wymieniać dalej, ale stojąc pomiędzy tym co jasne i tym co ciemne, warto pamiętać, że dusza jest Wolna, ZAWSZE. Gdy jest tego świadoma łatwiej jej do Źródła Miłości, Stworzenia wrócić, dotrzeć poprzez siebie samego bez lęku, który trzyma w ciemności, czyli niewiedzy.

W co wierzyć? Czy mamy odwagę wierzyć w to co uważamy za Dobro, Miłość, poprzez naszą ocenę a nie to co się nam wmawia, że jest dobre? Po czynach ich poznacie… jeśli ktoś głosi, że zna prawdę i burzy twoje wzorce dobra, a sam w zamian oferuje ci tylko drwinę lub puste słowa, to znaczy że jego idea słowna, nie poparta czynami-dowodami jest mniej niż godna zaufania. Dziś podważa się i wyśmiewa nasze przekonania i nie mówię tylko o przekonaniach religijnych, ale wszelkie podstawy na jakich oparliśmy naszą wiarę w Dobro…I cóż przyszły czasy podważania, kwestionowania, badania nowych wzorców, i bardzo dobrze, ale zastanówmy się co oferują nam te nowe, lepsze szkoły tzw. przetrwania tudzież rozwoju, czy na pewno wiemy jaką intencję mają, czy ich tzw. pomoc jest bezinteresowna? I czy gdy nie jest nam po drodze razem to czy nas nie zostawiają jak zużyty przedmiot?

Lubimy piękne obietnice za niewielki wysiłek, lubimy ja nam schlebiać, dajemy się nieraz nabrać na tzw. ‘racjonalizm’, cynizm i porzucamy naszą wiarę, naszą dusze na pastwę tych co widzą wcale nie lepiej ani dalej niż my ale mają, np. większe wpływy w tym świecie.

W co wierzyć? Świat gna naprzód jak szalony, serwuje coraz ciekawsze sensacje, nowinki, technologie, stoi na granicy jakby ukazania mechanizmów rządzących światem…. I łatwo rzucić człowiekowi wyzwanie: weź się w garść i poradź sobie, bądź mężczyzną! Nie dając w zamian nic, co podtrzyma jego wiarę w swoją siłę- w dobro, w zwycięstwo wbrew zdrowemu rozsądkowi…to jak walka Dawida i Goliata, ale tutaj potęgą była Wiara. Dlatego zawsze mówię, gdy odebrać Człowiekowi Wiarę, wyśmiać i wyszydzić, zabrać wiarę, że można stać się lepszym Człowiekiem, bo ktoś już przede mną to uczynił (odebrać wzory, ideały dobra), to jak odebrać mu moc. Bo ta wiara w ten ideał dobra to nic innego jak przekonanie, że jest dla mnie częstotliwość, wzór po którym można bezpiecznie przejść, wspiąć się wyżej. Po tych krokach przejdę przez pole minowe, bo On już tędy przeszedł dla mnie. Rozumiecie? Gdy odbiera się nam wiarę w to co czyste, piękne i dobre i nazywa infantylnymi, głupimi czy naiwnymi, odbiera się nam moc i wiarę w zwycięstwo. Strach jest zawsze słabszy od Miłości, dlatego tak prześladowani na przestrzeni dziejów byli Ci co poznali i poprzez swoje życie ukazywali tę Prawdę. Dlatego zawsze warto sobą, poprzez swój własny duchowy filtr, poprzez duszy czucie, serca ciche brzmienie przebadać jak ja to czuję, co mi oferują, serwują ci nowi wyzwoliciele i zbawcy, do jakiego tzw. Nieba mnie prowadzą?

Uff, tyle się dziś słyszy super pięknych przekazów od super wielkich istot…naszych tzw. przyjaciół z kosmosu…aż głowa boli od słuchania tych wszystkich teorii…rad…. I gdy słuchamy lęk się w nas budzi, że może rzeczywiście wszytko na czym oparłem, oparłam mój wewnętrzny świat to jakaś totalna bzdura, może to w co wierzę, moja religia to stek bzdur? Spokojnie, zacznijmy od podstaw, czym jest religia- systemem wierzeń, jak świat światem człowiek, tu na Ziemi –istota jakby nie było duchowa, zawsze instynktownie, nawet pośród największej ciemnoty poszukiwał czegoś w co wierzyć chce, może, co jest potwierdzeniem Piękna, Dobra, tego co w nim Najlepsze, tego co przeczuwa, że jest Praprzyczyną Życia, Istnienia i podtrzymuje Życie we wszechświecie lub wszechświatach jak kto woli. Nawet nie mając wiedzy na temat żadnej religii, żyjąc gdzieś w totalnej dżungli, nietknięte cywilizacje, plemiona mają swój świat wierzeń, swego wewnętrznego kultu i instynktownie wiedzą i wierzą, że dziedzina ducha i jej uporządkowanie-trzymanie się pewnych prawideł duchowych wpływa na jakość ich życia w fizyczności…

A zatem mamy w środku swoje własne połączenie ze światem ducha, mamy możliwość sami oceniania co czujemy jako dobro a co budzi nasz lęk, niepokój…lub tzw. zostawia nas w nieuporządkowanym chaosie. Łatwo wyśmiać starca lub dziecko, że idzie po kamienistej i trudnej drodze z kijem, że nie potrafi go odrzucić i radzić sobie bez niego? A co ty z dobrą radą przychodzący oferujesz mi by podtrzymać mnie w drodze bym nie upadł lub nie umarł tu na drodze z wycieńczenia… Rozumiecie? Nie każda pomoc jest zła, gdy nadal nie czujemy się dość silni by biegać. Po owocach ich poznacie… Co jest trudniejsze, podać komuś ramię by oparł się na Tobie i wziąć część jego ciężaru na siebie, zmęczyć się i spocić przeprowadzając przez rzekę czy góry, czy stanąć z boku i powiedzieć jak stawiać nogi żeby lżej się szło. Łatwo powiedzieć tam masz dojść, porzuć swoje śmieszne narzędzia, laskę czy kij, zostaw tego człowieka, bo on odbiera ci chwałę zwycięstwa w pojedynkę, ale często zanim dojdziesz do tego lasu za górami nie masz nic co cię uchroni przed upadkiem, poza Twoją Wiarą, którą jest ten symboliczny kij lub miłość w oczach tego człowieka.

Świat namacalności…przychodzimy tu i poszukujemy potwierdzenia we wszystkim co jest, co żyje dowodu na to, że istnieje Siła piękniejsza i doskonalsza niż to co umiera i że to ona jest mocą ożywiającą trawkę, ptaszka, ciało nasze, podtrzymująca wszechświat. I każdy szuka niejako jak wyrazić w jeszcze doskonalszej formie w sobie, poprzez siebie to co oczyma duszy widzi, przeczuwa i nie ustaje w tym marzeniu, bo dusza woła by przekraczać własne granice… Jednak są chwile zwątpienia, przychodzą chyba do każdego, gdy potrzeba nam pewnego rodzaju namacalności naszej wiary w to Dobro…gdy padamy, i wołamy: Boże który jesteś, potrzebuje cię zobaczyć namacalnie, tutaj, byś dłoń mi podał przez to czy tamto, tego czy tamtego człowieka, dzieło Twoje. I nie potępiajmy tych, którzy wierzą w tę pomoc, w drugiego człowieka, w swój najwyższy wzór świętości. Na dziś dzień najwyższym wzorcem Dobra, który pomaga tej duszy rozwijać się jest np. Budda, a jutro może to być postać z krwi i kości z jej czasów, poeta, czy postać z życia publicznego, która imponuje swoim stylem życia i zgodnością poglądów z tym co robi…ważne by te nasze wzory wybierać mądrze, sercem, a nie na podstawie tego co ktoś zaleca, bo dla jednego droga do domu prowadzi przez historię Celtów, dla innego przez kościoły, a jeszcze dla kogoś przez życie w zgodzie z naturą… I nie chodzi o to by czynić z nich bożki lecz by czynić siebie samego na podobieństwo Tego co według mnie najlepiej na dziś odzwierciedla Boga, takiego jakiego chciałbym go widzieć.

Warto też przyjrzeć się w kim, czym widzimy przejawy tzw. boskości i czy to jest najwyższy ideał możliwy, czy nie budzi w nas lęku, rozpaczy czy niepokoju na jakimś poziomie…
To my wybieramy w czym pokładamy naszą wiarę (a to najpotężniejsze narzędzie kreacji, mocy, stwarzania rzeczywistości), czemu uznanie nasze przekazujemy, co wpuszczamy do naszych przekonań, i czym w rezultacie siebie czynimy. Jeśli nasiąkamy, np. przekonaniami o cyklach karmy jak o więzieniu, z którego nie ma wyjścia, prócz powrotu na Ziemię- to jest to rzeczywistość jaką przyjmujemy za swoją kontynuując często podróż poza ciało po śmierci, czyli stwarzamy ją dla siebie jako ostateczną rzeczywistość jeśli nie dopuszczamy istnienia wyższej, lepszej alternatywy. I nie musimy wiedzieć jak ona wygląda lub czym jest, to jest właśnie piękne w wierze w Boga nieorganicznego, doskonałego, Miłującego… Tam jest Wszystko nawet to co nie przeczuwasz w najśmielszych snach o Pięknie i Miłości. To jest właśnie nie zakładanie na siebie ograniczeń, nie definiowanie co potem, ale wierzenie całym sobą, kierowanie się całym sobą ku Bogu, takiemu jakiego nasza Dusza tylko zna, i serce w swoim drganiu miłosnym przeczuwa.

Wybierajmy mądrze czego częścią chcemy być, w jakiego Boga wierzyć chcemy, jakiego czuć, jakiego Rodzica mamy, jakiego czujemy, a w jakiego jestem uczony wierzyć.

Miłość to najwyższa wartość w naszym świecie i jest jak cudowny dar, niezaprzeczalny, który służy do oceny, rozeznania Prawdy. Co to za ‘wyższe’ istoty, którym brak miłości, cierpliwości dla dzieci, które się uczą? Na czym polega ich wyższość? Nieważne czy jesteśmy 3 czy 5 wymiarowi, to tylko forma istnienia, ewolucji, to co duchowe w nas nie zna porównań i różnić… Rozumiecie? To dlatego tu jesteśmy tylko aktorami na scenie i musimy się obudzić-mieć świadomość, że to jest przedstawienie, z którego wychodzimy jak po katharsis, nowsi w wiedzę, doświadczenia, mądrzejsi jeśli się udało dobrze pojąć swoją rolę… Gorzej gdy zapominamy, że poza sceną jest inne Życie- Duchowe i że to nie jest więzienie i że nic ani nikt nie ma prawa do naszej duszy poza Bogiem i nią samą jako czystej iskry-płomienia świętego z Ojca zaczerpniętego. Nie nadawajmy mocy więzienia nas żadnym upiornym stworom, istotom, którym się kłaniamy z lęku lub mylnie rozumianej przezorności…

Starajmy się zawsze być najwyższą, najlepszą wersją siebie samego, bo poprzez tę podróż, poprzez poszukiwanie w sobie i poprzez siebie wytrwale tego co jest wzorem dla Miłości, dobra, piękna stajemy się tym na co patrzymy z uwielbieniem i czcią. A jeżeli usilnie pragniemy wierzyć, że Bóg jest Miłością Nieskończoną to ta wiara i wytrwałość jest najpewniejszą drogą do Domu Ojca i ukazaniem siebie jako dziedzica, Syna, świadomości chrystusowej jak ja to nazywam.
„To dzieła…sprawiają, że widzi się Boga żyjącego w sercach ludzi i prowadzi się ludzi do Boga.” M. Valtorta Poemat Boga-Człowieka księga 4.

Boga żyjącego w nas, poprzez nas – to właśnie tę wiarę często się nam odbiera, oferując w zamian inne idee, które mamy włożyć w nasze umysły, zakodować w nas. Co może wywołać powtarzanie a zatem kodowanie nas na niższe formy ( bo Miłość jest najwyższą wartością w naszym świecie i poprzez nią istota ludzka się rozwija do istnienia w wyższych formach niejako)-zagubienie, lęk, depresje, strach przed nieznanym, poddanie się, uwierzenie że nie mamy wpływu na rzeczywistość, że podlegamy jakimś niedokonanym prawom…odmiennym niż doskonała Miłość. Warto się zastanowić, bo wiadomo, że nikt nam nie wetknie oczywistego fałszu i nikt dobrowolnie nie da się zamknąć w klatce i dać się wykorzystywać, chyba że uwierzy, że tak już jest, że taki świat i trzeba się dostosować do jego reguł jego i tyle, ale czyje są te reguły i dlaczego mamy dać naszą wiarę, naszą moc kreacji rzeczywistości czemuś co czujemy, że nas krzywdzi, wywołuje płacz duszy, więzi w miejscu lub odbiera to co kochamy, niszczy w nas światło , piękno, nadzieję i wiarę…

Wiele jest dziś tzw. pięknych Istot, jakiś cudownych przekazów i nie wiadomo jakich ‘przyjaciół’, niby obcych cywilizacji…hmmm, a my w naszej pogoni za lepszym, piękniejszym światem często łykamy tzw. bez zdrowej dawki krytycyzmu wszystkie piękne słowa, licząc na to, że część ich ‘wielkości’ na nas spadnie, że może dostaniemy się dzięki nim do lepszego świata… Ale jak przyjrzeć się uważnie, bez emocji i początkowej egzaltacji, nie mówię faktom, bo takich brak, lecz energii, tonowi głosu, reakcji na pytania, temu co realnie się nam proponuje, jak się nas określa, jaki jest szacunek prawdziwy względem nas a nie ten udawany w formułkach, w czym się on wyraża? Czy jest szacunek podstawowy do życia, do ciebie jako istoty żyjącej, czującej, myślącej, czy jest jasność i klarowność dlaczego chcą nam pomóc, co ich tu przyciąga, co z nami wiąże, dlaczego tu są, po co?

Dlaczego to piszę? Bo przyglądałam się ostatnio pięknym, egzaltowanym wpisom, i przekazom tzw. istot pozaziemskich dla nas…. I wiecie co, na początku wszystko jest piękne i człowiek łapie się na haczyk, że oferuje się nam Raj na Ziemi, jedynie i aż w zamian za porzucenie własnej Prawdy…rozumiecie, własnej Prawdy. Mówi się, że człowiek nie wie w co dziś wierzyć, co jest prawdą a co nie…ale ja tu nie mówię o historycznej prawdzie, lecz o takiej, którą sami musimy sobą poczuć jako światło – najwyższą wibrację życia, lub jej skopiowaną nutę fałszem brzmiącą… Stara łacińska fraza: Obawiam się Greków, nawet gdy niosą dary, jest tu aktualna do dziś. Nie twierdzę, że wszystkie te przekazy są nic nie warte, że nie ma w nich ciekawych informacji i że wszystkie mają krzywą, ciemną niejasną intencję. Ale uważam, że przede wszystkim powinniśmy wyjść z pozycji patrzenia na tych tzw. ‘innych’ jak na cudownych bożków-tym bardziej że nikt nie był na tyle szczodry by tu się w postaci cielesnej objawić, by patrzeć na równi, jak na kogoś równego nam, z tej samej pozycji. I to nieważne jakie cuda techniki czy inne możliwości, których my nie znamy oni mają, ważne że ich tzw. wyższy –zwróćcie uwagę powiedziałam tak zwany, rozwój jest niekoniecznie tym co my rozumiemy przez to słowo. Dla mnie osobiście rozwój duchowy nie istnieje z pominięciem serca, miłości rozumianej przez nas tak jak w jednej z najpiękniejszych form objawił ją nam Jezus- miłości aż do całkowitego poświecenia siebie dla innych… Co w zamian, co lepszego pokazał –i kładę nacisk na słowo pokazał nam jakiś przekaz, kosmita, czy inne stworzenie z tego czy innego świata. Drażni mnie osobiście gdy słyszę nawoływania ludzi do porzucenia wiary w Dobro widziane w ich religii i zastąpienia ich …niczym…wiarą w siebie samego… Pięknie, ale co znaczy w to siebie, czy prowadzi do uznania, że ja jestem Bogiem- czyli przyjrzyjcie się historii Lucyfera-czujecie analogię? Czy może do uznania, że ten kto mówi zna drogę lepszą żeby cię poprowadzić do Twego Boga? Jeśli tak, to znaczy że sam ustanawia właśnie religię pod swoim sztandarem- ale czym on zapracował na nasze zaufanie, na porzucenie Twojej wiary? Rozumiesz? Bo twierdząc idź sam, ja ci tylko czasem pomogę, coś podpowiem…to już puszczanie kogoś w przysłowiowe maliny, gdy nie znasz drogi, często błądzisz a całe zaufanie złożyłeś w ręce, gdzie tam ręce, w jakiś głos kosmity, który podaje się za jakąś tam ‘lepszą’ cywilizację. Pomyślmy sercem- czy to naprawdę nasz najwyższy ideał, czy tak chcemy widzieć kogoś kto wyraża sobą Boga, czy robi to doskonalej niż ty sam, wątpię szczerze. I gdy wy się zastanowicie, słuchając waszego nieomylnego serca, też zaczniecie czuć delikatny żal waszej duszy, cichy płacz serca, za Waszą Własną Prawdą. Przez sam rozum, umysł, jak ja to mówię, nie da się nasycić duszy, ukoić serca pragnienia, poczuć Miłości…

A najgorsze w tym jest to, że wielu ludzi porzuca jak to mówią stare dogmaty wiary w Boga Jedynego, swojego i bez zastanowienia rzuca się w wir poszukiwania innej drogi…a co im służy za mapę? Kto im poda dłoń gdy upadną, czy ktoś w tej drodze umiłuje ich bardziej od siebie? Bardziej od siebie… To najwyższa forma Miłości, to w takiego Boga wierzy większość ludzi Zachodu i tę wiarę właśnie się bombarduje i stara zachwiać, zniszczyć…. I wcale bym tu się nie buntowała gdyby na drugim końcu była jakaś piękniejsza oferta, Prawda którą uznam sercem swoim za wyższą, od tej którą przyjęłam…ale tam im dalej w las tym więcej drzew, a ty biedny człowieku budzisz się potem z ręką w przysłowiowym nocniku, zastanawiając się co w końcu ma sens, w co wierzyć, bo sam sobie już nie wystarczasz, a przecież licząc na szybszą drogę do Nieba porzuciłeś tę długą i trudną drogę, którą szedłeś na początku.

Nie jestem przeciwnikiem ewolucji, zmieniania religii, czy wiary…ale jestem za tym by dokładnie zastanowić się zanim skoczymy na bandżi bez zastanowienia czy to nie będzie koszmar…czy serce wytrzyma. Jestem pewna, że jest wiele dróg do Boga i że wszyscy jesteśmy w drodze i że każdy z nas ma swój kompas wewnętrzny, który mu podpowiada, jeśli go chce słuchać, jak daleko coś odbiega od Domu, od Źródła pochodzenia. Każdy ma w sobie iskrę Bożą, każda dusza tęskni za objęciem Miłości Doskonałej, za tym uczuciem bycia absolutnie kochanym przez najlepszego Rodzica z możliwych. Powinniśmy też pamiętać, że każdy świat ma zapewne swoje wartości, swoje inne różne systemy odbioru, przekazywania uczuć, systemy wartości, itp. Sprowadzając miłość do kalkulacji naukowej, nie znającej np. opcji śmiechu mamy już inny wynik, po innych drogach pójdziemy, rozumiecie?

Poza tym warto pamiętać, że nasz świat duchowy nie zakłada przewidywalności i zamknięcia naszego ducha w ciasnych ramach, on zakłada wybaczenie, zmianę, prowadzenie, łaskę, cuda…wszystko to zakłada nieprzewidywalność, powierzenie się Sile Wyższej, Bogu jakkolwiek go nazywamy. Przyjrzyjmy się temu co dziś możemy zbadać sami, życiu świętych naszych czasów, Jan Paweł II, św. Teresa, św. ojciec Pio, i wielu innych, którzy dokonywali cudów i byli bliziutko Boga, bo w sobie uczynili siedzibę dla Niego. Jak wyglądało ich życie, ich system wartości, czy nawoływali do wyśmiewania się z czyjejś wiary, do uczynienia Siebie bogiem w oczach innych…przeciwnie. To doskonałość pokory w wielkiej Miłości wyniosła ich tak wysoko…

Uff dziś tak subtelnie gra się na naszych tęsknotach za wielkością, tak sprytnie manipuluje naszą pychą usprawiedliwiając przy tym i maskując co się kryje za pięknymi obietnicami tzw. rozwoju duchowego. To troszkę Judaszowa wiara- w króla Ziemskiego, w to, że idąc za kimś ważnym sami się wywyższymy.

I tak wracając do początku, na Ziemi zawsze szukamy wzorów, uwidocznienia, wyrażenia, unaocznienia Boga, jego słów, prowadzenia, itp. I przecież tyle pięknych dusz już tu było na przestrzeni wieków i tyle pokazywało drogę poprzez swoje życie, cierpienie, drogę wcale nie łatwą, a my mimo to jak dzieci zauroczone błyskotką szukamy nadal tzw. „lepszych’ obietnic, nagrody bez wysiłku. I gdy szukasz znajdujesz uff na internecie takich propozycji lukratywnych masę- utajonych kontraktów na Twoją duszę jak ja to nazywam, które zwodzą jakąś wielką wiedzą, której nikt oprócz ciebie nie zna. Ale gdy się zastanowisz, która nie wnosi absolutnie nic do twego życia, nie zmianie tego kim jesteś, gdzie jesteś, ani pracy jaką masz przed sobą jeszcze. Za to może uwięzić twoją duszę w kole karmy, przyrzeczeń, zobowiązań i wierzeń tak krępujących kawałek twej duszy, że napracujesz się przez wcielenia by wrócić do wiary w siebie jako wolne, ukochane dziecko Boga Jedynego, zawsze bezgranicznie cię kochającego. Trwa walka o dusze i warto się zastanowić, kogo uczynimy naszym przewodnikiem po drugiej stronie, po śmierci ciała, które nie żyje tutaj przecież aż tak długo w dzisiejszych czasach. Kogo zawołasz? Jaka wiara w Tobie wtedy będzie najsilniejsza, komu oddałeś swoje życie, na co pracowałeś, jakie energie Tobą rządziły, komu zapisałeś swój dobytek energetyczny i co w zamian ci obiecano?

Można też żyć nie zapisując się tzw. do żadnej religii, ale człowiek to istota jak już pisałam na początku, która zawsze w coś tam wierzy, serce, dusza instynktownie szuka pochodzenia, źródła tej wspaniałej kreacji jaką jest stworzenie, niebo, ziemia, drzewa, ptaki, trawy, dusza ludzka…życie. Nawet patrząc w gwiazdy człowiek niewierzący w nic w środku westchnie nad wspaniałością gwiazd i poczuje impuls do np. badania konstelacji niebieskiej. A skąd ten impuls, stamtąd skąd narodziło się prawdziwe życie, które pamięta i czuje te cudowne powiązanie między wszystkim co stworzone z tej doskonałej Zasady, Źródła, które ja nazywam Bogiem, bo nie mam awersji ani problemu z tym terminem, ale każdy inny też mi odpowiada :), Absolut, Miłość Doskonała, Prawda, Światło duszy, itp.

Ważne żeby idąc przez to życie starać się nie dać zaagitować, albo zaciągnąć jak ja to mówię na wojnę, która nie jest nasza i nie zasilać szeregów czyjejś armii będąc tam tzw. mięsem armatnim. Są ludzie na tyle silni, bezreligijni, którzy na tyle wierzą w Boga, choć nikt ich o Nim nie uczył, w Dobro wyższe, w Prawość, że potrafią przejść przez całe życie bez tej laski w postaci dusz światłych jako przykładu, potrafią iść nie szukając wsparcia w świętych żadnej religii, bez nazywania tego światła w sobie przewodniego jako Chrystusa, a jednak czując je instynktownie jako coś Najwyższego, godnego szacunku i miłości. I to wspaniale, bo tacy ludzie idąc podtrzymują swoją energia wiary masę innych ludzi, ale gorzej gdy nie mamy w sobie tej pewności, tej myśli przewodniej, silniejszej od wszystkiego innego…od pokus wszelakich. Gdy padamy – przecież to nie wstyd poprosić o pomoc, to nie wstyd poszukać miłości w czyiś oczach, natchnienia w innej duszy, która już tędy szła albo właśnie idzie obok mnie i ma troszkę więcej wiary, siły, światła, jasności i lepiej widzi na teraz. Sercem ich rozpoznacie. A każdy kto gardzi wiarą Twojej duszy i wyśmiewa serce twoje, rani przez nazywane je naiwnym czy głupim, już nie zasługuje przynajmniej na mój kredyt zaufania. I tak skończyła się moja przygoda z niektórymi przekazami z tzw. cywilizacji pozaziemskich…z innych wymiarów bytu. I czy zastanawialiście się czemu wszyscy tak strasznie szarpią się o wpływ na nas…nie szukajmy odpowiedzi u nich, lecz w swoim wnętrzu, tylko tam znajdziemy Swoją WŁASNĄ Prawdę, a ona jest najpewniejsza i najlepsza dla nas…

Magdalena

Brak komentarzy